Από αρχαιοτάτων χρόνων η κατανάλωση του οίνου ήταν συνδεδεμένη με ιερότητα π.χ. Διονυσιακές τελετές – Παναθήναια κτλ. ή ήταν το απαραίτητο στις φιλοσοφικές συζητήσεις ή γιορτές μετά από νίκες ή γεγονότα εξαιρετικά.

Αργότερα συνδέθηκε ο οίνος και στις θεολογικές γραφές π.χ. Γάμος εν Κανά, όπου ο Ιησούς πολλαπλασίασε την ποσότητα του οίνου. Την ίδια εποχή ο οίνος επικρατούσε και στα ρωμαϊκά συμπόσια. Η συνέχεια λοιπόν του οίνου στην βυζαντινή περίοδο, το μεσαίωνα, την αναγέννηση, μέχρι και των ημερών μας, που αποτελεί μεγάλης βαρύτητας κλάδο εμπορικό. Αποδεικνύει τις ευεργετικές ιδιότητες στην ενδυνάμωση του σώματος, την ευθυμία και την χαρά. Είναι λοιπόν επιβεβλημένο να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην ανάπτυξη του κλάδου για την βελτίωση των ψυχικών, πνευματικών και σωματικών δυνατοτήτων του ανθρώπου, σε συνδυασμό γνώσεων με την επιβεβλημένη κατανάλωση.

Ανδρί δέ κεκμηκότι μένος μέγα οίνος αέξει.
Και ανασταίνει το κρασί ξανά τους κουρασμένους.
Ομήρου Ζ΄, 261

Οίνος πινόμενος πολύς κακός· ήν δέ τις πίνη επισταμένως , ου κακός αλλ’ αγαθός.
Το κρασί όταν κανείς το πίνει δίχως μέτρο είναι βλαβερό· μα σαν το πίνει με μέτρο, τότε όχι μόνο δε βλάπτει αλλά ωφελεί.

Κάτοπτρον είδους χαλκός έστι, οίνος δέ νου.
Ο χαλκός είναι καθρέφτης της μορφής και το κρασί του νου.
Αισχ. Αποσπ. 34.

Βικτωρία  Αδακτυλίδου, φοιτήτρια Οινολογίας