Μ​​ερικές φορές χρειάζεται το μίνιμουμ της σκέψης, της κοινής λογικής, για να προβλέψεις με βεβαιότητα κάτι. Οτι ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στο κρασί όχι μόνο δεν θα έφερνε στα ταμεία του κράτους όσα η κυβέρνηση είχε προϋπολογίσει, περίπου 65 εκατομμύρια –εντελώς μπακαλίστικα, όπως αποδεικνύεται– αλλά θα δημιουργούσε πολλά προβλήματα.

Ενα χρόνο μετά την εφαρμογή του μέτρου το μόνο που έχει κερδίσει είναι το οργανωμένο λαθρεμπόριο, καθώς εκτιμάται ότι το 65% του οίνου στην Ελλάδα παράγεται και διακινείται παράνομα. Αρα, φορολογείται μόνον το υπόλοιπο 35%.

Τα έλεγαν οι άνθρωποι του κρασιού, από την Κρήτη και τη Νεμέα μέχρι τη Δράμα, τη Γουμένισσα και τα νησιά, αλλά ποιος άκουγε… Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; «Φυσικά», απάντησε ο οινοπαραγωγός Γιώργος Σκούρας σε συνέντευξη Τύπου της Εθνικής Διεπαγγελματικής Οργάνωσης Αμπέλου και Οίνου πριν από λίγες ημέρες. «Αρκεί να μας ρωτούσαν. Να πληρώσουμε, αλλά να σας πούμε πώς να το οργανώσετε για να μην υπάρχει αυτή η απίστευτη προχειρότητα, λέγαμε. Αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία».

Το σύγχρονο πρόσωπο του ελληνικού κρασιού έχει χτιστεί με τεράστιο κόπο και επιμονή από παθιασμένους οινοποιούς, κόντρα σε αμέτρητα προβλήματα και φυσικά την κρίση. Αν έχουμε φθάσει στο σημείο ελληνικοί οίνοι να εξυμνούνται από μεγάλα έντυπα του εξωτερικού και opinion leaders του χώρου, να κερδίζουν διεθνή βραβεία και να βρίσκονται στις κάβες των διασημότερων εστιατορίων του εξωτερικού είναι γιατί κάποιοι ενθουσιώδεις παραγωγοί, οινοποίησαν με εξωστρέφεια, όραμα και πίστη ότι αυτός ο τόπος μπορεί να κάνει θαύματα.

Εθεσαν έτσι τα θεμέλια για την αναγέννηση του ελληνικού κρασιού. Και κατάφεραν να κερδίσουν αγορές όπως η Γερμανία, ο Καναδάς, οι ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η δημοσιότητα που έχει σήμερα το ελληνικό κρασί στην Αμερική είναι ίσως δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με την παραγωγή.

Το κρασί είναι προϊόν εξαιρετικά ευαίσθητο και την ίδια στιγμή πολύ σημαντικό για την οινογαστρονομική μας ταυτότητα. Δεν έχουν χώρο λογιστικές λογικές στην αντιμετώπισή του από ανθρώπους που απ’ ό,τι φαίνεται ούτε κατανοούν ούτε αγαπάνε το ελληνικό κρασί. Και, κυρίως, δεν αντιλαμβάνονται την απίστευτη δυναμική του.

Σε ένα άρθρο του, ο Eric Asimov, οινοκριτικός της εφημερίδας New York Times, φόβος και τρόμος των οινοπαραγωγών σε ολόκληρο τον κόσμο, είχε γράψει: «Δεν έχω τίποτα με το Pinot Grigio, αλλά γιατί κάποιος που ενδιαφέρεται για το τι τρώει και πίνει να συμβιβαστεί με αυτό; Δοκιμάστε Ασύρτικο. Η γεύση του είναι σαν το απόσταγμα εκατομμυρίων μικροσκοπικών κοχυλιών».

Πηγή