Μια από τις πιο δημοφιλείς συζητήσεις που έχω με φίλους και παρέες, λόγω επαγγέλματος, είναι οι τιμές των ελληνικών κρασιών. Σχεδόν όλοι, ενώ παραδέχονται ότι η ποιότητά τους είναι εφάμιλλη ή ακόμα και καλύτερη από εκείνη των κρασιών άλλων χωρών, βρίσκουν την ευκαιρία να «παραπονεθούν» για τις τιμές τους.

Η απάντησή μου είναι κάθετη: Όχι, δεν είναι ακριβά! Αυτό που ισχύει για τα ελληνικά κρασιά είναι ότι τα φθηνά είναι ακριβά και τα ακριβά φθηνά! Η πλειονότητα των επώνυμων εμφιαλωμένων κοστίζουν από 5 μέχρι 25 ευρώ στο ράφι, και από 15 μέχρι 40 ευρώ στο εστιατόριο.

Γιατί δεν έχουμε πιο φθηνά εμφιαλωμένα;  Δυστυχώς, το ρόλο του φθηνού κρασιού στο εστιατόριο παίρνει το χύμα… Σε ποια χώρα του κόσμου μπορεί να πιει κανείς μισό κιλό κρασί με 3 ή 4 ευρώ στο τραπέζι της ταβέρνας; Γιατί λοιπόν παραπονιόμαστε; Ο μέσος καταναλωτής προτιμά να πιει χύμα, μια και πληρώνει λιγότερο, ο καταστηματάρχης τον ωθεί στο «δικό του» κρασί και δυστυχώς -κι εκεί είναι που φταίμε εμείς οι οινοπαραγωγοί- ελάχιστοι έχουμε καταφέρει να «μιλήσουμε» στον καταναλωτή και να του προσφέρουμε ένα επώνυμο εμφιαλωμένο κρασί με τιμή, εικόνα και διαθεσιμότητα, που να το κάνει ελκυστικό. Συνεπώς, ο καταναλωτής καταλήγει στην εύκολη λύση: μισό κιλό χύμα… Γιατί δεν επιλέγει το φθηνό εμφιαλωμένο και προτιμά το ανώνυμο, άνευ καταγωγής και ποιοτικού ελέγχου, χύμα;

Γεγονός είναι ότι τα τελευταία χρόνια το χύμα κρασί έχει κάνει μεγάλα άλματα: καλύτερη ποιότητα, καλύτερη συσκευασία και φύλαξη, καλύτερη διαθεσιμότητα. Όμως, όπως ισχύει και για πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα, η κατάσταση είναι πιο πολύπλοκη. Πίνουμε αυτό που επιλέξαμε; Ή μήπως, αφού τελειώσει η αρχική παραγωγή, μετά την άνοιξη, το κρασί, από Μοσχοφίλερο που επιλέξαμε, είναι τελικά από την Ιταλία; Σε καμιά περίπτωση δεν θα πω ότι το ιταλικό κρασί είναι κακό. Απλώς, δεν δέχομαι να με παραπλανούν.

Αλλά κι εμείς οι παραγωγοί έχουμε μερίδιο στην ευθύνη. Γιατί, αντί να πουλήσουμε εμφιαλωμένο και επώνυμο κρασί σε μια ανταγωνιστική τιμή, π.χ. 3 ευρώ, το πουλάμε χύμα; Γιατί δεν κάνουμε προσπάθεια να πείσουμε τους συνεργάτες μας εστιάτορες, όταν αγοράζουν με 3 ευρώ, να πουλάνε με 8 ή 9 και όχι με 15 και 16 ευρώ; Γιατί δεν μιλάμε οργανωμένα και εστιασμένα στον καταναλωτή για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του ελληνικού επώνυμου εμφιαλωμένου κρασιού, και μιλάμε μόνο για αρώματα μπανάνας και χρώματα βιολέτας;

Βέβαια, και ως καταναλωτές θα πρέπει να αποκτήσουμε παιδεία και μια καλύτερη άποψη για το κρασί. Δεν γίνεται να θέλουμε να πίνουμε κάθε μέρα στο εστιατόριο έναντι 10 ευρώ το τάδε κρασί ενός μικρού παραγωγού, ο οποίος διαθέτει το 80% της παραγωγής του στο εξωτερικό, όταν ο Αμερικανός πληρώνει 50 δολάρια αντίστοιχα. Σε κάποια κρασιά λειτουργεί η προσφορά και η ζήτηση, κι έτσι είναι επόμενο μερικά να θεωρούνται «υπερτιμημένα»… Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι, αφού η προσφορά τους δεν μπορεί να καλύψει τη ζήτηση.

Επίσης, υπάρχουν κρασιά ορισμένων αξιόλογων παραγωγών, που αν δεν είχαν ελληνική καταγωγή, αλλά άλλης ευρωπαϊκής χώρας, θα κόστιζαν πάνω από 100 ευρώ στο ράφι… Η ποιότητά τους είναι μοναδική και η ζήτησή τους μεγάλη. Γιατί, λοιπόν, να μην ακριβύνουν; Ναι, περνάμε δύσκολες στιγμές σήμερα, όμως ο καταναλωτής ψάχνει πάντα ένα προϊόν που θα του δώσει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι πληρώνει. Κι αυτό μπορεί να είναι ένα τίμιο και ποιοτικό εμφιαλωμένο κρασί των 8 ευρώ στην ταβέρνα ή, με τον ίδιο τρόπο, ένα εξαιρετικό, επώνυμο κρασί των 100 ευρώ στο εστιατόριο!

Πηγή