«Το ελληνικό κρασί έχει κάνει πολύ μεγάλα βήματα αν σκεφτεί κανείς από πού ξεκίνησε πριν από περίπου 30 χρόνια και πού βρίσκεται σήμερα». «Σίγουρα έχει ανεβεί πάρα πολλά σκαλιά, έχει πετύχει μια επανάσταση συχνά σε δύσκολες συνθήκες. Το γεγονός ότι από 300 οινοποιεία πριν από δέκα χρόνια φτάσαμε σήμερα τα 1.200 είναι εντυπωσιακό από μόνο του, όμως δεν εγγυάται τίποτα» λέει ο Θεόδωρος Γεωργόπουλος, διευθυντής του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου. «Είμαστε μικροί, λιγότερο από το 1% της παγκόσμιας παραγωγής έτσι και αλλιώς, αλλά είμαστε και μικροί μπροστά σε αυτά που μπορούμε ακόμα να καταφέρουμε. Όμως πάσχουμε ακόμα από παιδικές ασθένειες, όπως η έλλειψη συλλογικότητας, ουσιαστικού διαλόγου, συνεργασίας, συντονισμού». «Το κρασί είναι το αποτέλεσμα μιας πολύ δύσκολης γεωργικής διαδικασίας. Η λάσπη, το αμπέλι και η αγωνία, δεν είναι fancy. Ο Έλληνας θέλει να είναι οινοκαταναλωτής και οινοπαραγωγός αλλά ξεχνάει τον καλλιεργητή γης. Στη Γαλλία είναι τιμή να είναι κάποιος αμπελουργός και αυτό σημαίνει ότι δεν έχει σπάσει ο δεσμός ανάμεσα στο προϊόν και στη γη». «Χρειαζόμαστε περισσότερους επαγγελματίες αμπελουργούς που να έχουν εισόδημα, προϊόν με προστιθέμενη αξία και τελικά δύναμη. Αν κάποιος είναι επαγγελματίας αμπελουργός τον ενδιαφέρει να το αφήσει το αμπέλι στο παιδί του γιατί θα ξέρει ότι το παιδί του μπορεί να ζήσει από αυτό. Και κάποια στιγμή θα λέει με καμάρι ότι είναι τέταρτη γενιά αμπελουργού».

Πηγή