Στο τεράστιο μωσαϊκό της ιστορίας, ορισμένες παραδόσεις ξεχωρίζουν ως διαχρονικοί θησαυροί, που συνυφαίνουν το παρελθόν και το παρόν σε ένα αρμονικό μείγμα. Η ρετσίνα, ένα μοναδικό, ελληνικό κρασί με παράδοση 3500 ετών, είναι ένα τέτοιο διαμάντι, που έχει ξεπεράσει τους αιώνες, εξελισσόμενο από μια τυχαία ανακάλυψη, σε σύμβολο της ελληνικής οινοποιητικής αριστείας.

Οι ρίζες της ρετσίνας μπορούν να εντοπιστούν στην αρχαία Ελλάδα, όπου η τέχνη της οινοποίησης διασταυρώθηκε με τη φυσική γενναιοδωρία της γης. Εκείνο τον καιρό, το κρασί αποθηκευόταν σε πήλινα δοχεία, τους αμφορείς, επιτρέποντας στο οξυγόνο να διαρρέει μέσα από την πορώδη επιφάνεια και να προκαλεί οξείδωση. Για να προστατευθεί το κρασί από τους κινδύνους της οξείδωσης, προέκυψε μια λύση: η επικάλυψη του στόματος και του εσωτερικού του δοχείου με ρητίνη, που προερχόταν από τα πεύκα που περιβάλλουν τους αμπελώνες.

Αυτή η επαφή όµως του ρετσινιού µε τον µούστο που ζύµωνε, πρόσθετε στο κρασί κάτι από τη φρεσκάδα του πεύκου, δηµιουργώντας έναν χαρακτήρα που γρήγορα έγινε πολύ δηµοφιλής. Έτσι, γεννήθηκε η εποχή των ρητινούχων κρασιών, που εξαπλώθηκε πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας, σε διάφορες γωνιές της Μεσογείου κατά την αρχαιότητα. Περιοχές όπως η κοιλάδα του Πάδου στην βόρεια Ιταλία και οι νότιες ακτές της Γαλλίας αγκάλιασαν τα ρητινώδη κρασιά, αναδεικνύοντάς τα σε ένα καθεστώς φινέτσας και αποκλειστικότητας.

Με την πάροδο των αιώνων, η παραγωγή ρετσίνας εδραιώθηκε σταδιακά στην κεντρική Ελλάδα, ιδίως στην Αττική, όπου αναδείχθηκε σε κυρίαρχη ποικιλία κρασιού. Στη συνέχεια, η ρετσίνα βρήκε το δρόμο της προς τη Μακεδονία και τα νησιά του Αιγαίου, εμπλουτίζοντας το αμπελουργικό τοπίο της περιοχής. Η κομβική στιγμή για τη ρετσίνα ήρθε τη δεκαετία του 1950 με την εμφιάλωσή της, η οποία αποτέλεσε καταλύτη για την αναζωπύρωση της παραγωγής και προώθησε την παγκόσμια αναγνώρισή της μέσω του αναπτυσσόμενου τουρισμού στην Αθήνα.

Εν μέσω αυτής της αναγέννησης, αναδύθηκε μια οραματική μορφή στο χώρο της ελληνικής οινοποιίας – η Σταυρούλα Κουράκου-Δραγώνα, γνωστή και ως “σιδηρά κυρία” του ελληνικού κρασιού. Η αμείλικτη υπεράσπιση και αφοσίωσή της οδήγησαν στην επίσημη αναγνώριση της ρετσίνας ως “Παραδοσιακή Ονομασία Προέλευσης”, εδραιώνοντας την ιδιότητά της ως το κατεξοχήν ελληνικό προϊόν. Ωστόσο, το ταξίδι της ρετσίνας δεν ήταν απαλλαγμένο από προκλήσεις, καθώς η κατάχρηση της ρητίνης για την κάλυψη της κατώτερης ποιότητας του κρασιού, αμαύρωσε τη φήμη της.

Εν μέσω των αντιξοοτήτων, ένας φάρος ελπίδας αναδύθηκε με τη μορφή του Στέλιου Κεχρή, ενός πρωτοπόρου Έλληνα οινοποιού, ο οποίος ξεκίνησε μια αποστολή, για την αποκατάσταση της δόξας της ρετσίνας. Οπλισμένος με μια βαθιά πίστη στις δυνατότητες της ρετσίνας, ο Στέλιος Κεχρής ξεκίνησε να επαναπροσδιορίσει τη ρετσίνα ως ένα κρασί σύγχρονης κομψότητας και ασυμβίβαστης ποιότητας. Η αφοσίωσή του απέδωσε καρπούς στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν το ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΙ, ένα προϊόν που έχει τις ρίζες του στην οικογενειακή του κληρονομιά από το 1939, απέσπασε διεθνή αναγνώριση, ως η πρώτη ρετσίνα που κέρδισε βραβείο σε διακεκριμένο διαγωνισμό κρασιού.

Η κληρονομιά της αριστείας συνεχίστηκε καθώς ο Στέλιος Κεχρής ανέλαβε τα ηνία του οικογενειακού οινοποιείου το 1984, εισάγοντας καινοτόμες πρακτικές οινοποίησης! Η σκυτάλη της καινοτομίας μεταβιβάστηκε στην Ελένη Κεχρή, η οποία έφερε νέες προοπτικές στην οινοποίηση, μετά τις σπουδές της στο Μπορντό, δίνοντας νέα ζωή στην παράδοση.

Στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, στο Καλοχώρι, η οικογένεια Κεχρή ίδρυσε το 1954 το πρότυπο αποστακτήριο “ΑΦΟΙ Ε. ΚΕΧΡΗ”, θέτοντας νέα πρότυπα αριστείας στην παραγωγή ούζου, λικέρ και μπράντι. Μέσα από ένα αρμονικό μείγμα παράδοσης και καινοτομίας, η οικογένεια Κεχρή συνεχίζει να διατηρεί την κληρονομιά της ρετσίνας, διατηρώντας την πολιτιστική της σημασία, ενώ παράλληλα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της σύγχρονης οινοβιομηχανίας.

Η ΡΟΖΑ, η ροζέ ρετσίνα του οινοποιείου ΚΕΧΡΗΣ, είναι ένα σπάνιο κρασί, που συνδυάζει την αγάπη για τις μοναδικές ποικιλίες του ελληνικού αμπελώνα, με τη δημιουργική αναζήτηση των διαφορετικών εκφράσεων της ρετσίνας.

Έχει βαθύ ροζέ χρώμα, με ιώδεις ανταύγειες. Τα αρώματα φρέσκιας άγριας φράουλας, ισορροπούν με τις δροσερές νότες του ρετσινιού, που αλλάζουν ανάμεσα στη μαστίχα και τα βότανα, και ενώνονται επάνω σε ένα καπνιστό φόντο από το βαρέλι. Η χαρακτηριστική οξύτητα του Ξινόμαυρου προσδίδει στο κρασί φρεσκάδα και ισορροπεί με την αρωματική ένταση του κρασιού, πριν καταλήξει σε ένα παρατεταμένο πικάντικο τελείωμα.

Σερβίρεται στους 10 -12 βαθμούς Κελσίου και συνοδεύει ιδανικά μανιτάρια στη σχάρα, θαλασσινά, καπνιστό σολομό σκέτο ή με ζυμαρικά, κοκκινιστά ψάρια, αρνάκι στη γάστρα ή τη σούβλα, σουτζουκάκια, ψητές μελιτζάνες, πιάτα της ασιατικής κουζίνας και πικάντικα σκληρά τυριά.

Στην υγειά σας!

Πηγή