Το 2005, ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης, ο πρώτος Ελληνας «Master of Wine», έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Τα Κρασιά της Ελλάδας».

Ο ίδιος παραδέχεται ότι δυσκολεύτηκε αρκετά: «Πάλευα να γεμίσω τις σελίδες», είπε. Στη δεύτερη έκδοση, που κυκλοφόρησε πέρυσι, σημείωσε: «Η ποιότητα των ελληνικών κρασιών έχει αλλάξει ριζικά… πλέον δεν μπορώ να βρω λέξεις για να περιγράψω τη μοναδικότητά τους».

Οπως τονίζει και η δημοσιογράφος της «Financial Times» Τζέινσις Ρόμπινσον, η Ελλάδα πληροί πλέον όλες τις προϋποθέσεις μιας ανεπτυγμένης οινοπαραγωγού χώρας. «Μεγάλη ποικιλία σε εγχώρια σταφύλια; Τσεκ. Κρασιά με δηλωμένη γεωγραφική προέλευση; Τσεκ. Σχετικά μέτρια επίπεδα περιεκτικότητας σε αλκοόλ; Τσεκ».

Ο Λαζαράκης δεν καταπιάστηκε μόνο με το ζήτημα της τιμολόγησης. Ωστόσο, βάσει μιας πρόσφατης ημερίδας γευσιγνωσίας που διοργάνωσε η βρετανική εταιρεία εισαγωγών «Eclectic Wines», η δημοσιογράφος προσθέτει μια ακόμη προϋπόθεση που πληρούν τα ελληνικά κρασιά, και αυτή δεν είναι άλλη από την αδιαμφισβήτητη αξία τους στις αγορές.

«Πρέπει να είναι απογοητευτικό για τους Ελληνες οινοπαραγωγούς που εργάστηκαν σκληρά για να φέρουν την επανάσταση στην ποιότητα και το εύρος του ελληνικού κρασιού να διαπιστώνουν ότι ακόμη κάποιοι επαγγελματίες θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα πιο ανταγωνιστικό από τη ρετσίνα» υποστηρίζει η Ρόμπινσον.

«Ακόμη όμως και η ρετσίνα έχει εξελιχθεί. Παραγωγοί όπως το ‘Αωτον’, ο ‘Κέχρης’, ο ‘Μυλωνάς’ και ο ‘Τετράμυθος’ έχουν αποδείξει ότι εάν μειωθούν σημαντικά οι ποσότητες του σαββατιανού στην παραγωγή ρετσίνας, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό» συμπληρώνει.

Η «Eclectic Wines» παρουσίασε την ποικιλία «Τετράμυθος Ρετσίνα Αμφορέα Nature» του 2017, σε πήλινο αμφορέα, γεγονός που προκάλεσε αίσθηση. «Οινοπαραγωγοί από όλο τον κόσμο, αναζητούν κατασκευαστές αμφορέων και άλλων εναλλακτικών υλικών από πηλό ή βελανιδιά για τη ζύμωση και την παλαίωση του κρασιού. Αν κάποια χώρα ξέρει να χρησιμοποιεί αυτά τα υλικά, είναι σίγουρα η Ελλάδα» τονίζει η δημοσιογράφος.

Στην εκδήλωση της «Eclectic Wines» παρουσιάστηκαν υπέροχα κρασιά από την Σαντορίνη, όπως το «Skitali 2016» του Χαρίδημου Χατζηδάκη και το «Karamolegos 34». Ιδιαίτερη μνεία γίνεται και στην ποικιλία του νησιού, Ασύρτικο, της οποίας η γεύση είναι μοναδική, αποτελώντας την πρώτη ελληνική ποικιλία σταφυλιών που απέκτησε διεθνή φήμη. Σύμφωνα μάλιστα με την Ρόμπινσον, εισαγωγείς από την Αυστραλία μέχρι τη Νότιο Αφρική έχουν αρχίσει να καλλιεργούν την συγκεκριμένη ποικιλία στις χώρες τους.

Στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα, αρκετοί Ελληνες οινοπαραγωγοί χρησιμοποιούσαν ξένες ποικιλίες για την παραγωγή κρασιού, καθώς πίστευαν η γεύση τους είναι καλύτερη. Σήμερα, ολοένα και περισσότεροι παράγουν κρασί από 100% ελληνικές ποικιλίες.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο το ελληνικό λευκό κρασί που σημειώνει μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό. Το κόκκινο έχει αρχίσει με τη σειρά του να τραβάει το ενδιαφέρον αρκετών εισαγωγέων.

Η οικογένεια Θυμιόπουλου από τη Νάουσα, στην οποία ανήκει η ετικέτα «Γη και Ουρανός», αλλά και η οικογένεια Μωραΐτη από την Πάρο, αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα, σύμφωνα με την δημοσιογράφο. Αξιόλογα επίσης είναι και τα κρασιά του Γιάννη Οικονόμου, ο οποίος εργάστηκε στην Γαλλία πριν επιστρέψει μόνιμα στην Κρήτη.

«Υπάρχουν τόσοι πολλοί και αξιόλογοι παραγωγοί στην Ελλάδα σήμερα» τονίζει η Ρόμπινσον. «Τα ελληνικά κρασιά έχουν ποιότητα και χαρακτήρα και σίγουρα, όπως είχε πει ο Λαζαράκης, ‘τα πιο σύνθετα και ενδιαφέροντα ελληνικά κρασιά δεν έχουν έρθει ακόμη…’» καταλήγει.

Πηγή