Ένα βιβλίο διαφορετικό, ένα βιβλίο πρωτότυπο για το αμπέλι, το κρασί, όπως μας προϊδεάζει και ο ποιητικός τίτλος του βιβλίου «Σκόνη στ’ αμπέλια».
Οι συγγραφείς, με όχημα τις συμβολικές φορτίσεις του κρασιού, επιτυγχάνουν μια εξαιρετική συνομιλία μεταξύ τους και μιλούν για όλη τη ζωή. «Τη ζωή που χορεύει στο ρυθμό των γεγονότων της καθημερινότητας, της ιστορίας, αλλά και τη Ζωή που πάλλεται στο περιθώριο της ζωής. Στις φλέβες της. Στις αρτηρίες.»
«Γιατί το κρασί είναι πετριά…»
«Γιατί μερίζεται την αλήθεια του χώματος και την αλήθεια του ανθρώπου…»
«Γιατί είναι ιστορίες φτιαγμένες με λέξεις…»
Μια τέτοια προσέγγιση είναι επόμενο να επανευρίσκει τους φυσικούς δεσμούς του κρασιού, της  ποίησης και της ζωής Της ζωής που γελάει αλλά και κλαίει. Που χαίρεται αλλά και πενθεί. Άλλωστε, όπως έχει ειπωθεί, το κρασί είναι εμφιαλωμένη ποίηση. Κι «…αυτός που ψάχνει λίγη ησυχία πίνοντας το κρασί του, όταν αφήνει το ποτήρι μετά από την  απολαυστική γουλιά, βλέπει τα ρυάκια που κάνει το κρασί καθώς ξαναγλιστράει στον πάτο.Τα ρυάκια αυτά οι γνώστες τα λένε δάκρυα» (Χειροποίητες προπονήσεις, Κ. Καλημέρης).
Ο παραγωγός Νίκος Αστεριάδης, με μια πρωτογενή ζωντάνια και «αθωότητα» στη γραφή, ξεκινώντας από τα πρώτα βήματα του αμπελώνα καλύπτει όλο τον ετήσιο κύκλο του, που ακολουθεί τον κύκλο της φύσης, της ζωής και του ανθρώπου. Μας δίνει βασικές πληροφορίες για το κρασί, για  τις εργασίες που γίνονται στον αμπελώνα, τη σχέση του αμπελουργού με τη γη και τα «στοιχιά» της φύσης,  τις δυσκολίες και τα απρόοπτα αυτού του ταξιδιού, αλλά με διαφορετικό τρόπο από ό,τι έχουμε συνηθίσει. «Χαλάζι λίγο μικρότερο από το μέγεθος μισού αυγού…  Κατακλυσμός. Νεροποντή με ορμή καταρράκτη. Προσδοκίες, σχέδια, όνειρα, υπολογισμοί…, όλα ανατρέπονται… Τα φυτά ψυχορραγούν πληγωμένα. Η φύση ξέσπασε και θα ησυχάσει. Εμείς όχι… Έτσι σκάβεται το πρόσωπο του αμπελουργού. Τα νεροφαγώματα στο αμπέλι έσκαψαν το πρόσωπο, χάραξαν το μέτωπο, θόλωσαν τα μάτια, σημάδεψαν την καρδιά και την ψυχή. Ύπνος δεν έρχεται…»
Η γλώσσα του παραγωγού  μάς  προετοιμάζει για τα κείμενα τόσο του Κωστή Καλημέρη όσο και  της Ελένης  Στεφανοπούλου που «απογειώνουν»  το βιβλίο και τον αναγνώστη.
Έτσι, μπορεί κανείς να μυρίσει το χώμα, να νιώσει τον αέρα, το χαλάζι, τη βροχή,  την αγωνία της ζύμωσης, του ταξιδιού, τον έρωτα, το πένθος, τη χαρά, αλλά και «το πέραν της λέξης, της στίξης και του τέλους: Τη χειραψία, το νεύμα, το φιλί. Το φιλί της φιλότητας και της αγάπης».  Γιατί «Το αμπέλι νιώθει, αισθάνεται, ακούει, βλέπει, καταγράφει. Κι από παιδί κοιτάζει στα μάτια τους γεννήτορές του. Γι’ αυτό τεντώνεται προς τον ήλιο, το φως, τον ουρανό. Και βαδίζει άφοβα, με χαρά προς τη ζωή, πεθαίνει, μα και ανασταίνεται. Γιατί  εμπιστεύεται τον ουρανό του» (Σώμα και αισθήσεις, Ε. Στεφανοπούλου).
Το βιβλίο αυτό δεν είναι ένα δύσκολο βιβλίο. Το βιβλίο αυτό δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο. Είναι ό,τι μπορεί κανείς να σκάψει και να φυτέψει  μέσα του, όπως το ίδιο το αμπέλι, ή, όπως λέει ο παραγωγός, το «ενικό» ταξίδι που αποφασίζει κάποιος να κάνει. Έχει κείμενα που θα προβληματίσουν τον αναγνώστη, άλλα κείμενα που θα του χαρίσουν το χαμόγελο (Φλοριντίτα…) , το γέλιο ( Κρασιά nouveau… ), το θαυμαστικό (Το τρομαγμένο κρασί…) ή θα ξυπνήσουν τη μνήμη «την αποθηκευμένη στα δρύινα βαρέλια μας» (Τρύγος , Κοταρού, Μεταξού, Κουτούκια, Ο χορός του σώματος…).

Ο Κωστής Καλημέρης, γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους για τις πάντα καίριες τοποθετήσεις του σε κριτικές  λογοτεχνών βιβλίων, συνδέει με πνεύμα και χιούμορ το κρασί με τη ζωντανή ζωή.
Η Ελένη Στεφανοπούλου,  με το γνωστό ταμπεραμέντο της  από το πρώτο της βιβλίο <<ΧΑΙΡΕ ΠΕΤΡΑ>>,  μέσα από ποιήματα ή πεζά κείμενα που λοξοδρομούν προς την ποίηση, ανακατεύει τον οίνο με το πνεύμα.
Μια σονάτα για τρεις. «Οι νότες, ρώγες από σταφύλι που έπεσαν εδώ κι εκεί ή που κλέψαμε από το στόμα των πουλιών.»

Πηγή